Hopmannen

In de provinciecompetities kennen wij arbiters. Ze lopen met boards of worden ter tafel ontboden in geval van een onregelmatigheid. Zelden verschillen zij van spelers. Je ziet het er niet van af. Speel je wat hoger, dan stralen ze meer autoriteit uit als het goed is. In snelle pas belopen ze alle hoeken van het denksportcentrum, nog net je ooghoeken verlatend. Het herkennen van de scheids is op dit niveau een fluitje van een cent. Men draagt arbiterskleding. Zo, zo, keurig jasje, keurig NBB-dasje. Helaas jongens, die tijd is voorbij. Heden ten dage dient de arbiter van van alles voorzien te zijn en dus is men bij de eerste de beste hengelsportzaak naar binnen gegaan om een vest, dat doet denken aan een bodywarmer zonder voering, aan te schaffen. Het ding heeft epauletten met een knoop, een ijzeren ring aan de achterkant bij de kraag en het ergste van allemaal, het heeft drieduuzend zakken. Links rechts, boven, onder en zelfs een zak met rits aan de achterkant. Heel stiekem heb ik een van die vestjes geinspecteerd, terwijl ik dummy was. Wat gaat daar allemaal in? Zakje 1: vislijnen, een dobber en haken (toevallig nog aanwezig). Zakje 2: bierviltjes om scheve tafels recht te zetten. Zakje 3: ingenomen mobiele telefoon. Zakje 4: schroevendraaier. Zakje 5: nog een ingenomen mobiele telefoon. Zakje 6 (tevens achterzak): een banaan. Zoveel dingen nodig, dat het hulpstuk waar het echt om gaat, namelijk het spelregelboekie altijd in de hand genomen wordt, nooit de zwarte diepte intuimelend. Nu even serieus, het ziet er niet uit. Alsof een stel padvinders de boel op orde moet houden. Het beige tenue steekt schril af bij de aangenomen capaciteiten van een Bondsarbiter, die zich toch ook niet geheel gemakkelijk moet voelen als hij snel de schroevendraaier moet pakken en zich te buiten gaat aan een hoop gegraai aan zijn lichaam.

“Geef die man een das, geef die man een boekie en een pen, investeer wat uit de kas, opdat ook ik hem als arbiter erken”, zou er als tegeltje boven het bureau van iedere bondsbobo moeten hangen. Helaas is het niet de Hollandse kneuterigheid die de sportvisserij bij bridgeminnend Nederland heeft geintroduceerd. Bij E- en WK’s zag ik al mijn arbitrale vriendjes al lang geleden in zo’n stom hesje. Sommigen deden letterlijk aan een survivaltocht als zij de draagbare ladenkast aan hadden. Waren die dingen veel te groot voor een klein Napolitaans arbitertje, zonk hij helemaal erin weg. Welke Maniak heeft, toen er geen boom meer was zonder hut, geen stok meer zonder vlag, en geen jonge woudloper meer die niet in het ziekenhuis lag met de e.coli in zijn knar na het niet goed doorbakken van wat hamburgers boven een knapperend vuurtje, gemeend niets meer om handen te hebben en zich volledig toe te leggen op het aannaaien van oude broekzakken aan een zomerjas zonder mouwen?

Schaam je.