De Snor (deel 1)

Met enige regelmaat zullen er vanaf nu delen van een kleine bridgebiografie verschijnen over Ome Frans Borm. Hier alvast het eerste deel.

Afstanden zijn relatief. Ga je met het vliegtuig, ga je heel hard. Ga je op je schoenen, ga je niet zo hard. Ga je wel nadenken. Niet veel mensen zullen op een dag 10 kilometer heen- en teruglopen van de Watergraafsmeer tot de Baarsjes, waarvan alleen je twee aangelijnde katten getuige zijn. Maar mijn Ome Frans is gewoon zo een avondje te doden. En ooit moet hij dan zijn inmiddels fameuze geboden bedacht hebben, als een ware monnik zijn capuchon over het hoofd gedragen zich beschermend tegen de regen. Wij, kinderen van twee decennia van 's mans mentoraat, verliezen zijn raad nimmer. Altijd zullen wij huiverig zijn bij het verdedigen van een gedoubleerde deelscore. We bieden liever zes dan down te gaan in een vrijwillige vijf (hoewel dat al helemaal niet de bedoeling was). En houd je plas nog maar even op, je speelt tot slag 13. Deze drie geboden waren een nauwkeurige afweging om het jonge creatieve brein te matigen en de score tegelijkertijd redelijk te houden.

Zonder gebod zou er meer gedoubleerd down gaan, maar ook meer gemaakt. Het was beter om alles maar ongedubbeld voorbij te laten zeilen dan naar willekeur een mes in het contract te zetten. Uiteindelijk kostte dit minder punten. Lijkbleek trok hij weg tijdens het kibitzen bij een EK, zodat zijn zwarte snor nog prominenter in je perifere gezichtsveld priemde, als je een doublet van maat inliet. Het was zeker dat het down ging, maar nonkel Frans wist het nog niet met AVBT9 tegen en allebei een opening. Hetzelfde gold natuurlijk voor regel twee. Als je het vijfniveau nodig had om te onderzoeken of het mogelijk slam was, dan kon je beter op vierniveau afpassen. Soms was het slam, meestal niet. Een veilige plusscore was altijd goed. Alles was na te rekenen. Iets wat hij zeker niet nagelaten zal hebben als hij even een peukje opstak, nadat zijn katten weer eens een gat in een hek gevonden hadden, waar Frans toch echt niet doorheen kon. Uiteindelijk weerhield zelfverklaarde ouderdom hem ervan aan te blijven en dus is zijn trainerschap vergaan, evenals de katten. Stadsdeel de Baarsjes zal hem missen. Maar als je me ooit betrapt op een -670, zweer dan dat je het niet aan hem zult vertellen.